Secde Edebiyat Dergisi

Dalları kırılmış, yerlerde sereserpe uzanan bir yaprağım.
Hazanı yaşayan, gözleri sulu, hiç dolmayan bir bardağım.
Sensiz acıda, hüzünde, matemde; boranda, tipide kardayım.
Yolumu kaybettim, gözlerim görmez, nur’sun EFENDİM.

İçimden kan sızıyor, karanlıklarda kan kusan bir benim.
Hücrelerime işlemiş  günahlar, azaba hüküm giyen bir tenim.
Varlığından ırak, ahire gömülen bedenle yıkılmış bir harâbeyim.
Han’ımı kaybettim, ellerim tutmaz, özlemsin EFENDİM.

Zeber olmuş ruhumun uçurumlarından düşmeye bir adım kala.
Can suyuna özlem duyan bir gül, solmaya bir an kala.
Saniyeler ezerken tenimi, saatler sana hasret kala.
Kendimi kaybettim, zamanım durdu, hayatsın EFENDİM.

Gözlerimden dua dua düşen yaşlar yanağımdan süzülürken.
Hayal-i ahvalından ayrı, ateşlerde “sen” diye tutuşurken.
Ellerim kanar, yüreğim yanar, bir başıma boğuşurken.
Mekanımı kaybettim, mecalim yetmez, nefessin EFENDİM.

Çile kervanına düştü yolum, amansız hastayım.
Ayaklar altında ezileyim, yorgun ve yastayım.
Hıçkırık sesleri, hüsrani yalnızlıkta en baştayım.
Eşimi kaybettim, devâm yetmez, şîfasın EFENDİM.

İlham duygularıma siyahlar bulaştı, kırık kalemim.
Hasret hülyalarına buhran düştü, yırtık bedenim.
Varlığına çöl kumları bile susuzken, ben neylerim.
Yokluğumu kaybettim, kanmaz yüreğim, cansın EFENDİM.

Varlığı muhakkak lazım O’lan Rahman’ın habisisin.
İncindiğin vakit, sidret-ül müntehalara misafirsin.
Cibrîl (a.s) ile kainaat-a, alemlere şan verirsin.
Sevdamı kaybettim, acizliğim bitmez, yârsın EFENDİM.

Ağlayan ney sesiyle, sensizliğe ağlayan bir benim.
Ben’e ait olmayan bir bedene sahiplenen pîr benim.
Vuslatına yolcuyken, yolunu şaşırmış bir tenim.
Varlığımı kaybettim, fakirliğim bitmez, aşksın EFENDİM.

Kevserinden sun bize, nazarınla bak bize,
Yetimiz, semalardan dua dua yağ bize.
İki cihana aysın, gönüllerde tahtsın,
Bahtımı kaybettim, sînem kanar, Hatem-ül Enbîyasın EFENDİM.

Yetimlere, öksüzlere, darda kalmış kimselere,
Ateşler ablukasında çığlık atan erlere,
Gönül bahçesinde boynu bükük güllere,
Bahçıvansın, yoldaşsın, hemdaşsın, demdaşsın,
Gariplere, çaresizlere; onsekizbin aleme RAHMETSİN EFENDİM!

“Yazmak için değil, ağlamak için yazıyorum.
Hem yazıyor hem AĞLIYORUM.”

 
Bakma bana öyle garip garip. Sadece sus.
Ve gel otur yanıbaşıma. Sende AĞLA.

Yazar: İsmail BİLİR / Secde_Gulleri

248 kez okunmus

Etiketler: efendim şiiri

Bu yazı Cumartesi, Mayıs 1st, 2010 tarihinde 01:08 sularında yayımlandı. Himayesinde olduğu kategori İsmail BİLİR [Secde_Gulleri], Yazar ve Yazıları kategorisidir. İstediğiniz taktirde yazıya RSS 2.0 beslemesi yardımıyla abone olabilirsiiz. Ayrıca yorum, ya da geri izleme yapabilirsiniz.