Secde Edebiyat Dergisi

Bazen sükût-u dil yıkar insanı.
Ve bazen dil ile ikrar…
Hani ikisininde farklı yanı yoktur ya;
Yıkım aynı, acı, keder aynı…
 
Helede firak vakti çalmışsa kapıyı bu defa,
Vuslat ateşi yakmışsa yüreğini,
Tatmadıysan bilemezsin bu acıyı,
Yangısının acısını, bilemezsin ebedi…
 
Çare ararsın umutsuzca etrafında,
Kederlere boğulursun hıçkırıklarla…
Sonra kaybolursun çaresizlik kervanında,
Bulamazsın ki yorulursun boşuna arama!
 
Ağlamak kalır geriye birde sen…
Gözler dolgun, sözler durgun…
Umutsuzluk peşinde, hüzün kapında.
Zorlukla tuttuğun gözyaşların, boğazına dizilmiş sıra sıra…
 
Ağlamak için bekliyor göz pınarların.
Haykırmanı bekliyor odanın dörtbir yanı…
Artık gözyaşlarının dökülmesini istiyor kalem
Ve nihayet!…
Gözyaşların kavuşur pınarlarına…
Birer inci gibi süzülür yanaklarına…
 
Odayı hıçkırıklar kaplar!
Sessizlik yerini yankıya bırakır usul usul!…

Yazar : rumannur

Etiketler: Firak..

Bu yazı Perşembe, Temmuz 1st, 2010 tarihinde 00:06 sularında yayımlandı. Himayesinde olduğu kategori Rumannur [Ruman], Yazar ve Yazıları kategorisidir. İstediğiniz taktirde yazıya RSS 2.0 beslemesi yardımıyla abone olabilirsiiz. Ayrıca yorum, ya da geri izleme yapabilirsiniz.